NL Doet riep op tot actie, en Wij Putten ging aan de slag!
Niet in groten getale, maar wel bloedfanatiek.
Human HorsePower, een manege met jeugdopvang aan de Wildforsterweg, diende twee wensprojecten in: een boomhut, en een hok voor de konijnen. Zeven vrijwilligers stroopten de mouwen op en gingen aan de slag met accuboormachines, rolbandmaten, potloden, zagen, hamers, spaden en grondboren.
Het was fris zaterdagochtend. Toen na een paar uur de zon doorbrak, werd er nog harder gezweet.
“Ik zag ons aan de slag gaan met die plankjes ‘s morgens en het leek me een wanhopig project,” zegt Wilma van Voorst-Ruiter. “Maar wat waren we trots toen er ‘s middags toch een hok stond!”
De boomhut begon wat sneller vorm te krijgen. Toen in de loop van de middag de jeugd zich ook nog timmerend aansloot, hing er al snel een boomboot tussen de stammen op het voorerf van de opvang. “Als die bomen dood zijn staat dat ding er nog,” sprak een trotse medebouwer. Al snel konden de eerste gevechten al worden uitgespeeld op het houten dek.
Er was lunch, er was soep, de zon scheen en aan het eind van de dag was er voldoening voor iedereen die zijn zaterdag had gedoneerd. En een oorkonde. NL Doet: Wij Putten deed!
Zaterdag 12 maart was het weer nationale opschoondag. Ik mocht als wethouder van openbare werken voor het ochtendgedeelte de gastheer zijn. Wat opvalt op zo’n dag is het enorme enthousiasme van de deelnemers. Ik dacht ik ga maar eens vroeg naar het gemeentehuis. We zouden om negen uur beginnen. Het was net na half negen dat ik de achterdeur opendeed maar de eerste deelnemers zaten al aan de koffie!
In het totaal deden er ongeveer 300 deelnemers mee. De eersten (leerlingen van Groevenbeek) waren al op donderdag begonnen. De hele zaterdag waren de vele vrijwilligers op een stuk of 15 locaties druk in de weer met knijper, prikker en afvalzak. Ik heb geprobeerd een aantal plekken te bezoeken om te horen hoe het ging en om te benadrukken hoe blij we met de vrijwilligers zijn. Als gemeente proberen we de vrijwilligers zoveel mogelijk te ondersteunen. We stellen materialen beschikbaar en komen de gevulde vuilniszakken ophalen. Verder zorgen we voor een natje en een droogje. Lekkere broodjes met overheerlijke erwtensoep op het gemeentehuis, een lunch voor de vrijwilligers rondom de Beulencampersteeg en Withagersteeg, gevulde koeken voor Kon-Tiki en niet te vergeten het patatje voor de kinderen van de Stichting Grensverleggende Talenten.
Deze dag is eigenlijk precies waar WIJ Putten voor staat. Initiatieven van de burgers ondersteunen en faciliteren. Samen met de burger als lokale overheid er voor zorgen we dat we een prima schone en veilige leefomgeving houden. We hebben in de loop van de dag veel tips en opmerkingen gekregen waar we ook op andere terreinen als gemeente ons voordeel mee kunnen doen. Een tip die ik een aantal keren kreeg was waarom niet een tweede opschoondag na het toeristen seizoen zodat we schoon de winter in gaan. Ik zal kijken wat mogelijk is en hoe groot het animo is.
Maar iets waar ik zeker trots op ben is dat WIJ Putten steeds aan de weg timmert met niet aflatend enthousiasme. Het vorig jaar liepen we rond deze tijd nog nagenietend van onze grote verkiezingsoverwinning. Dit jaar nog steeds even enthousiast en nu zelfs op twee locaties met de wethouder als “vliegende keep” broodjes bezorgend en certificaten uitdelend.
Dus gewoon doorlopend zichtbaar aanwezig en je inzetten voor ons dorp, niet voor de verkiezingen maar gewoon omdat we zo zijn!
Wat een prachtig stuk over Wij Putten in de Puttenaer van 2 maart! Geweldige foto van een mooi moment uit een geslaagde campagne en een hele lap tekst over de partij, die sinds een jaar vanuit het niets een centrale rol speelt in de Puttense politiek. Met tot slot de felicitaties. Natuurlijk, er zaten wel wat foutjes in, maar ach…
Toch kreeg ik jeuk van het verhaal. Met name vanwege de passage over christelijke politiek, naar aanleiding van een uitspraak van Henri Luitjes dat wat hem betreft christelijke politiek niet bestaat, maar dat er wel christelijke mensen zijn, ook binnen Wij Putten. Hij wilde daarmee zeggen dat de C geen issue is binnen de partij en dat Wij Putten er voor iedereen is, zo goed als de partij er ook is voor kaalhoofdigen én mensen met lang haar. Bij wijze van spreken.
Omdat ik de passage in de krant niet begreep, heb ik ‘m wat herschreven. En dan wordt het dit: “Voor mij zijn er geen langharige partijen, wel langharige mensen”, zei de fractieleider van Wij Putten. Het is zijn goed recht dat zo te zien, toch is het een merkwaardige uitspraak. Alsof het onlogisch, vreemd en niet redelijk is dat langharigen hun beginselen (…) vastleggen in partijstatuten, waaraan ze gehouden mogen en willen worden. “Wel langharige mensen”, zegt Henri Luitjes. Uiteraard zijn die ook welkom binnen Wij Putten maar hoe werk je dat uit binnen de partij, ten opzichte van kalen? Kiezen tussen het afleggen van de eed of de belofte is individueel simpel te regelen. Zo koos van Wij Putten een van de vijf voor de eed, vier voor de belofte. Maar als het in de raad gaat over andere zaken, die te maken hebben met langharige normen en waarden, hoe gaat het dan? (…) Langharig, dat wil je in alle dingen, ook in de politiek, zijn of niet zijn. Je bent het of je bent het niet. (…)
Dan nog iets. Als een plaatselijke partij niet aangesloten is bij een landelijke partij en niet aangeeft of het wel of geen langharige partij wil zijn, is het gevaar groot dat het zich gaat gedragen als een belangengroep. Het blijft dan een niet te identificeren partij.
Tot zover, het begint mij te dagen. Bij een partij die zich niet langharig wenst te noemen, weet je nooit wat voor standpunten de partij in zal nemen als het gaat om zaken die er echt toe doen. Neem het al dan niet plaatsen van spiegels in openbare toiletten, de openingstijden van kapperszaken en alle zaken in de apv die te maken hebben met het al dan niet dragen van lang haar. En als zo’n partij dan ook niet aangestuurd wordt vanuit Haagse burelen, dan weet je al helemaal niet waar je aan toe bent. Dan ben je hooguit een platte belangenclub van… ja, van wie eigenlijk?
Toch ben ik blij dat Wij Putten de uitgangspunten van pluriformiteit waarmaakt, dat de partij er is voor iedereen, ook voor lang- en kortharigen en dat de partij bewezen heeft dat het onderscheid links of rechts in de lokale politiek geen issue is. Het gaat om een prettig en leefbaar dorp voor alle Puttenaren.
Overigens heb ik vernomen dat het kersverse raadslid Rien van den Hoek voornemens is de eed af te leggen. Voor wie de knikker van Rien kent: langharigen hoeven zich hier geen zorgen over te maken.
Zaterdag 12 maart, een heerlijke lentedag, prachtig weer voor de Landelijke Opschoondag.
Voor de 2e keer deed een enthousiaste grote groep zakkenvullers van Wij Putten mee.
Erg opvallend was dat Wij Putten alweer de enige politieke partij was die zich op deze dag liet zien. Blijkbaar leeft het thema bij de andere partijen niet zo…
Om 09.00 uur was het verzamelen op het gemeentehuis, en na het openingswoord van Roelof en de mededelingen van Jasper vertrok iedereen bepakt en bezakt naar zijn route. Een deel liep door het dorp, een tweede groep ging aan de slag in Krachtighuizen.
Over het algemeen had iedereen de indruk dat er beduidend minder zwerfafval lag dan vorig jaar, volgens Arap-John HET bewijs dat de verantwoordelijke wethouder (van Wij Putten) buitengewoon goed zijn werk deed…
Spectaculaire dingen zijn er deze keer dan ook niet gevonden, op een rijbewijs en een paar schoenen na ging het voornamelijk om blikjes, plastic en flessen. Maar ook dit jaar zijn er weer de nodige zakken gevuld, Putten ziet er vanaf vandaag weer een stuk schoner uit!
Leuk waren de enthousiaste reacties van het publiek onderweg. Veel mensen spraken ons aan, en regelmatig werd er door automobilisten getoeterd en de duim opgestoken. We hoeven ons niet af te vragen of de actie gewaardeerd werd!
Ook voor de inwendige mens werd goed gezorgd, Arap-John had koffie en thee bij de Nieuwe Kerk, en na afloop was er op het gemeentehuis een voortreffelijke lunch, met heerlijke broodjes en erwtensoep.
Al met al een zeer geslaagde dag, een nuttige actie, maar vooral ook heel erg gezellig met de mensen van Wij Putten!
Henk de Fluiter
Als je getroffen wordt door een ramp ziet het dagelijkse leven er ineens heel anders uit. Het leven wordt totaal ontwricht en je bent ontredderd. Dit kan op kleinschalig gebied voorkomen in je eigen directe omgeving, maar ook als gemeente of nog grootschaliger, als land, kan je getroffen worden door een ramp. Als je getroffen wordt door een ramp is het fijn als er spontaan hulp van buitenaf komt. Dit kan hulp zijn op humanitair gebied, maar ook hulp op het gebied van materialen of financiële steun is op zo’n moment van harte welkom.
Hulp voor de medemens lijkt vanzelfsprekend. Echter is er in de gemeenteraadsvergadering van 3 maart jl. besloten dat het geen taak van de gemeente is om financieel bij te springen als er ergens in de wereld een ramp plaats vindt. Tja, geen taak? Natuurlijk moet er goed gekeken worden naar de uitgaven en waar de euro’s aan worden uitgegeven. Maar er zou ook per gebeurtenis gekeken kunnen worden of er eventueel financiële steun gegeven kan worden en hoe hard er voor de desbetreffende ramp geld nodig is. Putten blijft overigens wel steun geven aan projecten voor opbouw van de samenleving in Oost-Europa, het Locaal Comité Ontwikkelingssamenwerking en blijft ook betrokken bij hulpacties die vanuit de VNG (Vereniging Nederlandse Gemeenten) worden opgezet.
Alleen de politieke partijen Wij Putten en de ChristenUnie waren het niet eens met de stelling dat directe noodhulp geen taak is voor gemeenten. Er is besloten in de toekomst geen financiële bijdragen meer te verlenen aan noodhulp voor mensen die getroffen zijn door rampen. Van vooral de christelijke partijen was toch wellicht een iets ander uitgangspunt te verwachten. Hulp voor de medemens lijkt vanzelfsprekend, ongeacht achtergrond, toch? Dat niet alle rampen gesteund kunnen worden, is duidelijk, maar op zijn minst was van onze gemeente Putten met onze historie toch te verwachten dat er gekeken zou worden naar een ramp en daar dan ad hoc een beslissing over te nemen.
Helaas… er is anders besloten…
De afgelopen raadsvergadering ging o.a. over maatwerk in de ruimtelijke ordening. Mag je via maatwerk-oplossingen van bestaande regels afwijken om aan de wensen van inwoners tegemoet te komen?
Nu heeft maatwerk een positieve klank. Veel bedrijven prijzen zichzelf aan met de kreet: Wij leveren maatwerk! En laten we eerlijk zijn, wie heeft nou liever niet een product of dienst dat is toegesneden op zijn of haar wensen. Ook overheden proberen in hun dienstverlening zoveel mogelijk maatwerk te leveren. Helemaal goed
Maar dienstverlening is iets anders dan besturen. Een paspoort is iets anders dan het opleggen van een bouwstop. De overheid heeft een machtspositie ten opzichte van de burger. De lokale overheid kan je verbieden om je huis te verbouwen, te verplaatsen of te vergroten of om er een schuur bij te zetten. Heel ingrijpend.
In onze moderne rechtsstaat wordt een burger gelukkig beschermt tegen een al te opdringerige overheid. Daarom hebben we in dit land de rechten (en plichten) van burgers vastgelegd in regels. Dat gebeurt op rijks, provinciaal en gemeentelijk niveau.
Die regels bieden rechtszekerheid voor de burger, maar ook rechtsgelijkheid. Iedere inwoner van Putten heeft dezelfde rechten, u weet wel, zonder aanziens des persoons.
Vroeger was dat wel anders. Mijn opa moest nog met de pet in de hand naar de jonker. De lage adel in Putten, de grootgrondbezitters, de notabelen van het dorp hadden het toen voor het zeggen. Verhalen uit een ver verleden? Ach, 100 jaar geleden.
Tegenwoordig hebben velen het gevoel dat we doorgeslagen zijn, regels zijn er vooral om de burger te pesten. Waarom passen we niet altijd maatwerk toe?
Tuurlijk, regels zijn star en soms te star. Soms pakt het toepassen van regels heel onrechtvaardig uit. Soms ontstaan unieke situaties waarmee de wetgever (kan dus ook de gemeente zijn) nooit rekening heeft gehouden. Soms zijn er maatschappelijke belangen in het spel, waarbij het vasthouden aan de regels niet verantwoord zou zijn. Soms verliezen we de menselijke maat geheel uit het oog als we regels rechtlijnig zouden toepassen. En soms zijn regels botweg strijdig met elkaar.
In al die gevallen, en wellicht nog meer is het naar mijn smaak goed als een bestuurder een vrije interpretatie geeft aan regelgeving. Als hij in die gevallen maatwerk durft te leveren. Een rechter doet niet anders, dat noemen we dan jurisprudentie. En natuurlijk heeft de bestuurder, net als een rechter, de plicht dat maatwerk goed te motiveren. En dan zijn er altijd nog volksvertegenwoordigers die toezien op het handelen van bestuurders en in laatste instantie zijn er ook nog rechterlijke instanties
Maar maatwerk kent in mijn optiek ook zijn grenzen. Maatwerk is niet bedoeld voor situaties waarin we de bestaande regels te betuttelend vinden. Waarin we het eigenlijk oneens zijn met het bestaande beleid. In die gevallen moeten we niet kiezen voor maatwerk, maar moeten we die regels afschaffen of wijzigen.
Het is mijn stelling dat de burger uiteindelijk niet gebaat is met een vage toepassing van regels en een dunne motivering van besluiten. Dan wordt die burger weer afhankelijk van de grillen van de bestuurder. Dan komt de willekeur toch weer om de hoek kijken. Dan hebben we na 100 jaar weer een nieuw soort jonker gecreëerd.
In de afgelopen twee jaar las ik enkele berichten over het aanleggen van landgoederen. Ten eerste las ik over een landgoed tegen het huidige industrieterrein van Keizerswoert aan van 10,7 hectare. Vervolgens las ik betreft een landgoed aan de Pasdijk van 14 hectare. De laatste keer las ik over een boerderij aan de Vanenburgerallee waar men een boerderij wil opdelen in 6 wooneenheden voor 55-plussers en een viertal woningen in de rest van de bebouwing. Dit is geen landgoed, maar het komt wel voort uit het idee van clusterwoningen. Langs de Beulekampersteeg en de Hogesteeg zag ik ook nieuwe aanplant, dit zal wel te maken hebben met de bouw van een object aan het eind van de Vurenboomweg.
Een projectontwikkelaar wil de huidige boerderij op Keizerswoert omzetten naar een landgoed. De bebouwing is de boerderij met ongeveer 600 m2 aan schuren. Het bedrijf mag nog eens 1350 m2 bijbouwen. Samen met de 10,7 hectare grond en de ligging tegen een stuk natuur geeft een zodanige landschappelijke waardeverbetering (eventuele beken of sprengen kunnen dit nog versterken) om vergunning te krijgen. Bij de grote van 10 hectare mag er 4000m3 + 2500m3 aan hoofdgebouwen gebouwd worden ( Bij 13 hectare of meer spreekt men van 4000m3 + 4000m3). De hiervoor genoemde 4000m3 + 2500m3 worden verdeeld over 4 huizen van verschillende grootte. Dit zijn cluster woningen, wat wil zeggen dat meerdere gezinnen per woning mogen wonen. De oude boerderij met veestal en kapschuur mogen blijven staan, de rest moet worden afgebroken en de 1350 m2 niet gebouwd.
Globale voorwaarden zijn: open stellen voor publiek, parkeerplaatsen aanleggen, 8,5 hectare bomen planten. Er moeten onderzoeken verricht worden op gebied van geluid en milieu etc. Hiermee wil ik aangeven dat het aanleggen van een dergelijk landgoed niet vanzelf gaat en de nodige kosten met zich meebrengt. Maar toch, als je een dergelijk boerderij in handen krijgt voor de agrarische prijs en je kunt er op een handige manier 10 woningen in realiseren, dan valt de prijs wel mee (een gezegde is; het kost wat, maar dan heb je ook wat). Het valt mij op dat een schuur die er niet is wordt meegeteld voor de te slopen m2. Wil hierbij aanmerken dat dat landelijk beleid is.
Er werd eens in de raadzaal van ons gemeentehuis geroepen dat bomen planten een linkse hobby is. Maar ik heb ook weleens gelezen, dat het juist een rechtse hobby is. Immers, de rechtse mensen willen allemaal een bos aanleggen als ze er maar aan kunnen verdienen of er in kunnen wonen.
Wat vindt u van deze ontwikkelingen?
Twee opvallende nieuwsberichtjes. De Stentor berichtte over de sluiting van een openbare basisschool in Putten. De vraag daarbij is: waar gaat de gemeenteraad van Putten m.b.t. het openbaar basisonderwijs in Putten nog precies over, want de Stichting PROO vormt het bestuur van het openbaar onderwijs in Putten en in de regio.
Het tweede berichtje ging over het bestuursakkoord tussen rijk en gemeenten. Dat is weer een stapje dichterbij gekomen, zo lezen we in het VNG-blad van 18 februari jl. Het gaat dan over de overdracht van taken en verantwoordelijkheden van het rijk naar o.a. gemeenten (decentralisatie).
Moeten we als kleine gemeente blij zijn met deze voorgenomen decentralisatie?
Ik betwijfel dat. Ten eerste roomt het rijk met het decentraliseren van taken de bijbehorende budgetten af. Het rijk denkt dat gemeenten het goedkoper kunnen. De gemeenten mogen de klus dus klaren met minder geld.
Ten tweede kun je je afvragen of een kleine gemeente die nieuwe taken wel aankan. Is de gemeentelijke organisatie daarvoor niet te klein, te kwetsbaar? Is het niet te duur en te risicovol? Een oplossing kan zijn dat de kleine gemeenten de handen ineen slaan. Maar samenwerking tussen gemeenten heb je in soorten en maten. En daar zit ook mijn zorg.
Decentralisatie van rijkstaken zou zo weleens kunnen leiden tot schaalvergroting, tot een vorm van regionalisering. Dan krijgen kleine gemeenten er geen taken en bevoegdheden bij, maar raken ze hun bestaande taken en bevoegdheden juist kwijt.
Op de Noord Veluwe staat geen gemeentelijke herindeling op de agenda; de zelfstandigheid van Putten is niet in het geding. Voor Putten schuilt het risico veel meer in een sluipende uitholling van binnenuit. Beetje bij beetje verdwijnen dan taken en bevoegdheden richting regionale organen. Organen waarop de zeggenschap en de controle van de burger en de gemeenteraad beperkt is.
In het collegeakkoord hebben we aangegeven dat samenwerking tussen gemeenten in de regio prima is, maar dan wel zonder overdracht van bevoegdheden. Uiteraard moet de uitoefening van die bevoegdheden wel betekenisvol zijn en blijven, anders is het een lege huls. In die zin is het vraagstuk rondom de opheffing van een openbare basisschool in Putten wel interessant.
Mijn voorkeur heeft het om het vraagstuk van lokaal bestuur en dienstverlening vanuit het perspectief van de burger te benaderen en het daarom zo dicht mogelijk bij de burger te organiseren. We moeten opletten om niet in de val te trappen van een impliciete gemeentelijke herindeling via de geleidelijke weg van decentralisatie van rijkstaken. Decentralisatie van rijkstaken zou zo maar het paard van Troje kunnen zijn.
We zien de laatste maanden op de website van CU en Wij Putten een toename van het aantal bloggers. Columns die aanzetten tot nadenken. Dat vind ik mooi. Neem nou de weblog ‘Platpolderen’ van Bertus Cornelissen (CU-raadslid). Hij stoort zich aan de besluiteloosheid van de huidige gemeenteraad. Het gaat tegenwoordig vooral over communicatie en draagvlak, maar dat leidt vooral tot besluiteloosheid. Bertus doet de zittende collega-raadsleden de suggestie zich enkele nieuwe idealen, nieuwe doelen aan te schaffen met betrekking tot de toekomst van Putten. Dan kunnen we weer meters maken.
Bertus geeft ook een verklaring waarom die besluiteloosheid zich juist nu in de gemeenteraad manifesteert. Dat heeft te maken met de generatiewisseling in de gemeenteraad in 2010.
Heeft Bertus in zijn analyse gelijk? Om te beginnen gaat hij wat slordig om met de generatie-indeling. Zo dicht hij kwaliteiten toe aan de baby-boomers die horen bij de vooroorlogse generaties. Zie onderstaande link. Geeft ook meteen een antwoord op zijn vraag tot welke generatie hijzelf behoort.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Generatie_(sociologie)
Dan de generatiewisseling in 2010. Daar is inderdaad sprake van. GB verloor zijn voorman Wien van den Brink. Bij de VVD ging Siksma met pensioen. Bij het CDA koos Fabriek voor het wachtgeld. Bij de CU ging men voor verjonging en traden Van Beek en De Graaf terug. PvdA/GL is niet meer vertegenwoordigd in de raad.
De volgende vraag is of ‘besluiteloosheid’ een juiste omschrijving is van het fenomeen dat Bertus waarneemt. Of moeten we constateren dat ‘verbinden’ nu eenmaal tijd kost?
Maar is de ‘besluiteloosheid’ die Bertus constateert nu een gevolg van de generatiewisseling? Voor zover we met ‘besluiteloosheid’ de langere doorlooptijd van voorstellen bedoelen als gevolgen van het ‘verbinden’ wel. Maar ik denk dat er nog iets speelt. Dat heeft meer te maken met de menukaart van de gemeenteraad. Die bevat af en toe gerechten, die gemaakt zijn met recepten van het oude college. Die gerechten zijn niet altijd even smaakvol. Sommige worden dan ook weer linéa recta naar de keuken teruggestuurd. Ook deze vertraging moet niet verward worden met besluiteloosheid. Gelukkig beschikken we inmiddels over een nieuw receptenboek, het collegewerkprogramma. De koks in het gemeentehuis kunnen zich ermee gaan uitleven.
Tot slot. Moet de huidige generatie raadsleden zich nu echt nieuwe doelen aanschaffen? Ik denk het niet. Om met Rutte te spreken. Het is de kunst om met kleine ingrepen grote gevolgen te bewerkstelligen. Het gevaar is altijd met de politiek dat ze gaan voor de grote ingrepen met uiteindelijk kleine of zelfs negatieve resultaten. Voor mij gaat het over de gewone dingen in de samenleving, over veilig, groen, schoon, duurzaam, sociaal en economisch welvarend. Daar red ik mij in de komende tijd wel mee.
Het CDA kwam afgelopen raadsvergadering met een motie waarin ze het college opriep om in het vervolg de rondvraagpunten weer in de collegenotulen op te nemen. Het college was daarmee gestopt sinds het gedoe over de verkoop van de Nijkerkerstraat 32a. Raadslid Van Lagen gebruikte informatie uit de Niet Openbare collegenotulen.
Het niet meer vermelden van de rondvraag in de notulen vond de gehele raad te ver gaan. Het college heeft aangegeven de oude werkwijze weer in ere te herstellen. Prima. Toch zou ik het op prijs stellen om als raad en college binnenkort heldere afspraken te maken hoe om te gaan met ‘niet-openbare’ informatie. De uitleg van Klaas van der Werf daarover in de Puttenaer van 15 september 2010 is wat mij betreft onjuist. Deze uitleg onderstreept de noodzaak om heldere afspraken te maken, juist om herhaling van bijvoorbeeld situaties als rondom de N-32a in de toekomst te voorkomen.
Maar de Wij Putten fractie werd wel ‘getriggerd’ door de CDA-motie. De motie sprak over actieve informatieplicht. Op de keper beschouwd, ging de motie maar zijdelings over de actieve informatieplicht. Actieve informatie gaat veel verder dan het toezenden van collegenotulen.
De actieve informatieplicht is geregeld in artikel 169 van de gemeentewet. Daar staat in lid 1 en 2: Het college en elk van zijn leden afzonderlijk zijn aan de raad verantwoording schuldig over het door het college gevoerde bestuur. Zij geven de raad alle inlichtingen die de raad voor de uitoefening van zijn taak nodig heeft.
Bovenstaand is de kern van de actieve informatieplicht. Het college, maar ook de collegeleden afzonderlijk, informeren de raad actief. Een raadslid hoeft er niet om te vragen. Overigens als een raadslid er wel om vraagt, informeert het college uiteraard ook (artikel 169, derde lid gemeentewet).
Een zelfbewuste raad geeft zelf aan hoe zij de actieve informatieplicht ingevuld wil hebben. Daarom heeft Wij Putten-raadslid Gert van Westing de andere fracties uitgedaagd om via een initiatiefraadsvoorstel de actieve informatieplicht goed te regelen. Die handschoen is door de Puttense gemeenteraad opgenomen, en dat gaan we als het aan Wij Putten ligt nog voor de zomervakantie met elkaar regelen. Twee vliegen in één klap, de rondvraag weer terug in de notulen en binnenkort ook de actieve informatieplicht geregeld.
