De Wij Putten raadsleden Wilma van Voorst en Herman Luitjes organiseerden dinsdag 4 oktober jl. het dorpsgesprek over de WMO-zorg. Lees meer…
Zaterdag 10 september ging Wij Putten weer ‘De Wijk in’. Lees meer…
De afgelopen raadsvergadering ging o.a. over maatwerk in de ruimtelijke ordening. Mag je via maatwerk-oplossingen van bestaande regels afwijken om aan de wensen van inwoners tegemoet te komen?
Nu heeft maatwerk een positieve klank. Veel bedrijven prijzen zichzelf aan met de kreet: Wij leveren maatwerk! En laten we eerlijk zijn, wie heeft nou liever niet een product of dienst dat is toegesneden op zijn of haar wensen. Ook overheden proberen in hun dienstverlening zoveel mogelijk maatwerk te leveren. Helemaal goed
Maar dienstverlening is iets anders dan besturen. Een paspoort is iets anders dan het opleggen van een bouwstop. De overheid heeft een machtspositie ten opzichte van de burger. De lokale overheid kan je verbieden om je huis te verbouwen, te verplaatsen of te vergroten of om er een schuur bij te zetten. Heel ingrijpend.
In onze moderne rechtsstaat wordt een burger gelukkig beschermt tegen een al te opdringerige overheid. Daarom hebben we in dit land de rechten (en plichten) van burgers vastgelegd in regels. Dat gebeurt op rijks, provinciaal en gemeentelijk niveau.
Die regels bieden rechtszekerheid voor de burger, maar ook rechtsgelijkheid. Iedere inwoner van Putten heeft dezelfde rechten, u weet wel, zonder aanziens des persoons.
Vroeger was dat wel anders. Mijn opa moest nog met de pet in de hand naar de jonker. De lage adel in Putten, de grootgrondbezitters, de notabelen van het dorp hadden het toen voor het zeggen. Verhalen uit een ver verleden? Ach, 100 jaar geleden.
Tegenwoordig hebben velen het gevoel dat we doorgeslagen zijn, regels zijn er vooral om de burger te pesten. Waarom passen we niet altijd maatwerk toe?
Tuurlijk, regels zijn star en soms te star. Soms pakt het toepassen van regels heel onrechtvaardig uit. Soms ontstaan unieke situaties waarmee de wetgever (kan dus ook de gemeente zijn) nooit rekening heeft gehouden. Soms zijn er maatschappelijke belangen in het spel, waarbij het vasthouden aan de regels niet verantwoord zou zijn. Soms verliezen we de menselijke maat geheel uit het oog als we regels rechtlijnig zouden toepassen. En soms zijn regels botweg strijdig met elkaar.
In al die gevallen, en wellicht nog meer is het naar mijn smaak goed als een bestuurder een vrije interpretatie geeft aan regelgeving. Als hij in die gevallen maatwerk durft te leveren. Een rechter doet niet anders, dat noemen we dan jurisprudentie. En natuurlijk heeft de bestuurder, net als een rechter, de plicht dat maatwerk goed te motiveren. En dan zijn er altijd nog volksvertegenwoordigers die toezien op het handelen van bestuurders en in laatste instantie zijn er ook nog rechterlijke instanties
Maar maatwerk kent in mijn optiek ook zijn grenzen. Maatwerk is niet bedoeld voor situaties waarin we de bestaande regels te betuttelend vinden. Waarin we het eigenlijk oneens zijn met het bestaande beleid. In die gevallen moeten we niet kiezen voor maatwerk, maar moeten we die regels afschaffen of wijzigen.
Het is mijn stelling dat de burger uiteindelijk niet gebaat is met een vage toepassing van regels en een dunne motivering van besluiten. Dan wordt die burger weer afhankelijk van de grillen van de bestuurder. Dan komt de willekeur toch weer om de hoek kijken. Dan hebben we na 100 jaar weer een nieuw soort jonker gecreëerd.
In de afgelopen twee jaar las ik enkele berichten over het aanleggen van landgoederen. Ten eerste las ik over een landgoed tegen het huidige industrieterrein van Keizerswoert aan van 10,7 hectare. Vervolgens las ik betreft een landgoed aan de Pasdijk van 14 hectare. De laatste keer las ik over een boerderij aan de Vanenburgerallee waar men een boerderij wil opdelen in 6 wooneenheden voor 55-plussers en een viertal woningen in de rest van de bebouwing. Dit is geen landgoed, maar het komt wel voort uit het idee van clusterwoningen. Langs de Beulekampersteeg en de Hogesteeg zag ik ook nieuwe aanplant, dit zal wel te maken hebben met de bouw van een object aan het eind van de Vurenboomweg.
Een projectontwikkelaar wil de huidige boerderij op Keizerswoert omzetten naar een landgoed. De bebouwing is de boerderij met ongeveer 600 m2 aan schuren. Het bedrijf mag nog eens 1350 m2 bijbouwen. Samen met de 10,7 hectare grond en de ligging tegen een stuk natuur geeft een zodanige landschappelijke waardeverbetering (eventuele beken of sprengen kunnen dit nog versterken) om vergunning te krijgen. Bij de grote van 10 hectare mag er 4000m3 + 2500m3 aan hoofdgebouwen gebouwd worden ( Bij 13 hectare of meer spreekt men van 4000m3 + 4000m3). De hiervoor genoemde 4000m3 + 2500m3 worden verdeeld over 4 huizen van verschillende grootte. Dit zijn cluster woningen, wat wil zeggen dat meerdere gezinnen per woning mogen wonen. De oude boerderij met veestal en kapschuur mogen blijven staan, de rest moet worden afgebroken en de 1350 m2 niet gebouwd.
Globale voorwaarden zijn: open stellen voor publiek, parkeerplaatsen aanleggen, 8,5 hectare bomen planten. Er moeten onderzoeken verricht worden op gebied van geluid en milieu etc. Hiermee wil ik aangeven dat het aanleggen van een dergelijk landgoed niet vanzelf gaat en de nodige kosten met zich meebrengt. Maar toch, als je een dergelijk boerderij in handen krijgt voor de agrarische prijs en je kunt er op een handige manier 10 woningen in realiseren, dan valt de prijs wel mee (een gezegde is; het kost wat, maar dan heb je ook wat). Het valt mij op dat een schuur die er niet is wordt meegeteld voor de te slopen m2. Wil hierbij aanmerken dat dat landelijk beleid is.
Er werd eens in de raadzaal van ons gemeentehuis geroepen dat bomen planten een linkse hobby is. Maar ik heb ook weleens gelezen, dat het juist een rechtse hobby is. Immers, de rechtse mensen willen allemaal een bos aanleggen als ze er maar aan kunnen verdienen of er in kunnen wonen.
Wat vindt u van deze ontwikkelingen?
In vervolg op het dorpsgesprek over de zorg in februari 2014, houdt Wij Putten hier een tweede editie van en wel op dinsdag 4 oktober, bij 2Brothers.Lees meer…
Sleutelkastje of bloempot?
Rien steekt zijn licht op in de wereld van de sleutelkastjes. Lees meer…
PUTTEN – Bewoners van het buurtschap Koudhoorn zijn over het algemeen zeer te spreken over hun leefomgeving. Dat blijkt uit een wijkenquête die Wij Putten hier afgelopen zaterdag heeft gehouden.Lees meer…
Twee opvallende nieuwsberichtjes. De Stentor berichtte over de sluiting van een openbare basisschool in Putten. De vraag daarbij is: waar gaat de gemeenteraad van Putten m.b.t. het openbaar basisonderwijs in Putten nog precies over, want de Stichting PROO vormt het bestuur van het openbaar onderwijs in Putten en in de regio.
Het tweede berichtje ging over het bestuursakkoord tussen rijk en gemeenten. Dat is weer een stapje dichterbij gekomen, zo lezen we in het VNG-blad van 18 februari jl. Het gaat dan over de overdracht van taken en verantwoordelijkheden van het rijk naar o.a. gemeenten (decentralisatie).
Moeten we als kleine gemeente blij zijn met deze voorgenomen decentralisatie?
Ik betwijfel dat. Ten eerste roomt het rijk met het decentraliseren van taken de bijbehorende budgetten af. Het rijk denkt dat gemeenten het goedkoper kunnen. De gemeenten mogen de klus dus klaren met minder geld.
Ten tweede kun je je afvragen of een kleine gemeente die nieuwe taken wel aankan. Is de gemeentelijke organisatie daarvoor niet te klein, te kwetsbaar? Is het niet te duur en te risicovol? Een oplossing kan zijn dat de kleine gemeenten de handen ineen slaan. Maar samenwerking tussen gemeenten heb je in soorten en maten. En daar zit ook mijn zorg.
Decentralisatie van rijkstaken zou zo weleens kunnen leiden tot schaalvergroting, tot een vorm van regionalisering. Dan krijgen kleine gemeenten er geen taken en bevoegdheden bij, maar raken ze hun bestaande taken en bevoegdheden juist kwijt.
Op de Noord Veluwe staat geen gemeentelijke herindeling op de agenda; de zelfstandigheid van Putten is niet in het geding. Voor Putten schuilt het risico veel meer in een sluipende uitholling van binnenuit. Beetje bij beetje verdwijnen dan taken en bevoegdheden richting regionale organen. Organen waarop de zeggenschap en de controle van de burger en de gemeenteraad beperkt is.
In het collegeakkoord hebben we aangegeven dat samenwerking tussen gemeenten in de regio prima is, maar dan wel zonder overdracht van bevoegdheden. Uiteraard moet de uitoefening van die bevoegdheden wel betekenisvol zijn en blijven, anders is het een lege huls. In die zin is het vraagstuk rondom de opheffing van een openbare basisschool in Putten wel interessant.
Mijn voorkeur heeft het om het vraagstuk van lokaal bestuur en dienstverlening vanuit het perspectief van de burger te benaderen en het daarom zo dicht mogelijk bij de burger te organiseren. We moeten opletten om niet in de val te trappen van een impliciete gemeentelijke herindeling via de geleidelijke weg van decentralisatie van rijkstaken. Decentralisatie van rijkstaken zou zo maar het paard van Troje kunnen zijn.
We zien de laatste maanden op de website van CU en Wij Putten een toename van het aantal bloggers. Columns die aanzetten tot nadenken. Dat vind ik mooi. Neem nou de weblog ‘Platpolderen’ van Bertus Cornelissen (CU-raadslid). Hij stoort zich aan de besluiteloosheid van de huidige gemeenteraad. Het gaat tegenwoordig vooral over communicatie en draagvlak, maar dat leidt vooral tot besluiteloosheid. Bertus doet de zittende collega-raadsleden de suggestie zich enkele nieuwe idealen, nieuwe doelen aan te schaffen met betrekking tot de toekomst van Putten. Dan kunnen we weer meters maken.
Bertus geeft ook een verklaring waarom die besluiteloosheid zich juist nu in de gemeenteraad manifesteert. Dat heeft te maken met de generatiewisseling in de gemeenteraad in 2010.
Heeft Bertus in zijn analyse gelijk? Om te beginnen gaat hij wat slordig om met de generatie-indeling. Zo dicht hij kwaliteiten toe aan de baby-boomers die horen bij de vooroorlogse generaties. Zie onderstaande link. Geeft ook meteen een antwoord op zijn vraag tot welke generatie hijzelf behoort.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Generatie_(sociologie)
Dan de generatiewisseling in 2010. Daar is inderdaad sprake van. GB verloor zijn voorman Wien van den Brink. Bij de VVD ging Siksma met pensioen. Bij het CDA koos Fabriek voor het wachtgeld. Bij de CU ging men voor verjonging en traden Van Beek en De Graaf terug. PvdA/GL is niet meer vertegenwoordigd in de raad.
De volgende vraag is of ‘besluiteloosheid’ een juiste omschrijving is van het fenomeen dat Bertus waarneemt. Of moeten we constateren dat ‘verbinden’ nu eenmaal tijd kost?
Maar is de ‘besluiteloosheid’ die Bertus constateert nu een gevolg van de generatiewisseling? Voor zover we met ‘besluiteloosheid’ de langere doorlooptijd van voorstellen bedoelen als gevolgen van het ‘verbinden’ wel. Maar ik denk dat er nog iets speelt. Dat heeft meer te maken met de menukaart van de gemeenteraad. Die bevat af en toe gerechten, die gemaakt zijn met recepten van het oude college. Die gerechten zijn niet altijd even smaakvol. Sommige worden dan ook weer linéa recta naar de keuken teruggestuurd. Ook deze vertraging moet niet verward worden met besluiteloosheid. Gelukkig beschikken we inmiddels over een nieuw receptenboek, het collegewerkprogramma. De koks in het gemeentehuis kunnen zich ermee gaan uitleven.
Tot slot. Moet de huidige generatie raadsleden zich nu echt nieuwe doelen aanschaffen? Ik denk het niet. Om met Rutte te spreken. Het is de kunst om met kleine ingrepen grote gevolgen te bewerkstelligen. Het gevaar is altijd met de politiek dat ze gaan voor de grote ingrepen met uiteindelijk kleine of zelfs negatieve resultaten. Voor mij gaat het over de gewone dingen in de samenleving, over veilig, groen, schoon, duurzaam, sociaal en economisch welvarend. Daar red ik mij in de komende tijd wel mee.
De vorige raadsperiode heeft Wij Putten bij zo’n beetje elke voordeur gestaan om mensen te vragen naar de beleving van hun woonomgeving, deze keer willen we de focus ook leggen op het buitengebied en de buurtschappen. Lees meer…
