Ik ben even op het plaats delict gaan kijken, gewoon om de sfeer te proeven en alles in perspectief te zien. Er heerste een serene rust op de Arnhemse Karweg. De bomen schudde nonchalant hun bladeren los en er stond een heus dorp van paddenstoelen. De kabouters waren nergens te bekennen. Ze waren vast geschrokken van het brute geweld dat zich had voorgedaan en hadden huis en haard verlaten. Een rood mutsje, schijnbaar achteloos achtergelaten onder een zwam, was het enige getuigenis van de haastige aftocht. Toch konden die kaboutertjes nog wel eens belangrijk zijn. De exacte toedracht van de moordzaak is namelijk in flarden mist gehuld, maar daarover zo meer.
De enige gedachte die bij mij opkwam bij het sferen was, waarom noem je in hemelsnaam je hond Diesel? Zou de Buldog langzaam op gang komen en eenmaal op dreef niet meer te stuiten en tanken ze hem dagelijks af met het brandstofje. Of koesteren de eigenaars van de overledene het Italiaanse kledingmerk en wilden op deze manier hun genegenheid tonen. Weinig relevante gedachten, dat besef ik, maar werkelijke emoties komen niet door.
De Buldog staat niet bekend om zijn fraaie uiterlijk. Het is een gekunsteld beestje, een eindproduct van talloze zaadlozingen, zorgvuldig samengevoegd, gecentrifugeerd en ingebracht. Resultaat, een dikke nek, grote massieve kop en poten die wel ingekort lijken. Als standaard accessoire is de Dog voorzien van een chronisch astmatisch gereutel. Krachtig, stoer en waardig zijn competenties die het beestje toebedeeld heeft gekregen van de rasvereniging. Geen mietje dus!
De belaagde hond blijkt een Collie te zijn, u weet wel zo’n Lassie hond. Spitse snuit, ranke pootjes en fris in het haar, mensenredder bij uitstek. Geen waardig tegenstander voor een Buldog. Diesel is dan ook geen waardigheid aan te rekenen door een Lassie hondje te verrassen. Een weeffoutje bij het centrifugeren denk ik.
Terugkomend op de toedracht; De ingrediënten en het ter tafel gebrachte zijn bekend, alleen de bereidingswijze is onduidelijk. Uiteraard heb ik een scenario voorhanden, deze wil ik u niet onthouden.
Het geplaagde gezin had een mooie zondagmiddag aangegrepen om de herfst samen met de drie viervoeters te vieren. De sfeer was uitgelaten. Al gauw gingen de riemen af en wentelden de honden zich door het afgeschudde blad. Het zonlicht viel in strepen door de bomen en schakeerde het licht. Diesel nam als vanzelfsprekend het voortouw en overmoedig geworden door zoveel moois en ongebreidelde vrijheid had zin aan een robbertje vechten, zijn genen schreeuwden erom. Al spoedig ontwaarde hij de Collie en bedacht zich geen moment. Aangemoedigd door de lichaamstaal en angstkreten van de Collie begeleiders dook hij onverschrokken op het spitse hondje. Een oneerlijke strijd, dat besefte Diesel zich ook wel, maar daar maalde hij niet om. De eigenaar van Collie die zijn beestje al tussen de kaken van Diesel zag verdwijnen bedacht zich moment en plantte zijn schoen in de weke delen alvorens hem bij zijn halsband in een wurggreep omhoog te sleuren. Zijn roekeloosheid moest Diesel met de dood bekopen, maar werd hem ingegeven door zijn makers. Diesel treft dan ook geen blaam evenals de Collie mensen, zij handelden uit noodweer. Het is maar een door mij geschetst scenario, maar het lijkt mij wat onwerkelijk aan te nemen dat Diesel zomaar dood neer viel.
Dat de geleiders van Diesel verontwaardigd zijn komt mij vrij menselijk over. Toch was het gezien de competenties van Diesel misschien handig geweest om aangelijnd het bos te begroeten.
Enfin, het gezin Diesel is ontroostbaar en balt de vuisten. Hond en geleider wordt gevraagd om zondag mee te lopen in een stille tocht om Diesel te gedenken en zinloos geweld weer eens aan de kaak te stellen. Justice voor Diesel moet het spektakel gaan heten. Het is duidelijk dat hier een scheidingslijn wordt overschreden. Hoe verdrietig het ook is voor het gezin, een stille tocht houden voor een hond krijg ik vreselijke jeuk van. Een stille tocht is een protest tegen de verharding van de samenleving en het geweld dat mensen elkaar nodeloos aandoen.
Het Diesel tochtje lijkt mij ontstaan door rancune; De bazen van de Collie willen het boetekleed niet aantrekken. Als er dan toch een dader moet worden opgeknoopt, zou ik hierbij de kaboutertjes willen oproepen om als kroongetuigen voor één keer ten tonele te verschijnen. Het in de haast verloren rode mutsje kan ik dan gelijk teruggeven.
Programmaleider Bart Sloothaak van Veluwe FM heeft vorige week zaterdag van Wij Putten een koperen hertje in ontvangst genomen, Lees meer…
Ook in Putten is er sprake van een toenemend tekort aan woningen: een beperkte beschikbaarheid van koopwoningen en oplopende wachttijden voor sociale huurwoningen. Lees meer…
Rien kijkt terug op 2017, een productief jaartje. Veel te veel om het allemaal te benoemen, daarom een korte selectie. Lees meer…
De raadsvergadering van donderdag 4 oktober jl. duurde tot na middennacht. Dat kwam omdat er heel lang is gesproken over een verzoek van een fouragebedrijf om aan de Huddingweg te mogen uitbreiden.
Nu mogen agrariërs in het Puttense buitengebied best veel. Maar bij niet-agrarische bedrijven ligt dat anders. Afhankelijk van de plek waar ze zitten mogen ze tussen de 750 en 1.000 m2 bedrijfsruimte hebben. Het regionale beleid, verankerd in de Puttense bestemmingsplannen, laat meer niet toe. Wil je als ondernemer wel meer dan moet je op zoek naar bijvoorbeeld een bedrijventerrein.
Het verzoek van het fouragebedrijf betrof iets van 2.500 m2. Overigens zijn er nog wel meer voorwaarden waar zo’n verzoek aan moet voldoen, zoals het slopen van bestaande bebouwing.
Het college stelde de gemeenteraad voor om het verzoek van het fouragebedrijf af te wijzen. De ondernemer vroeg om veel te veel bebouwing en wilde helemaal niets slopen. Daarmee handelde het college in lijn met eerdere verzoeken. Veel ondernemers hebben in het verleden al een ‘nee’ te horen gekregen op hun wens om verder te mogen uitbreiden.
De fractie van Wij Putten steunde het college in zijn redenering. Want het is wel heel moeilijk uit te leggen aan al die andere ondernemers dat zij niet mochten en nu ineens één bedrijf wel. Rechtsongelijkheid heet dat, of te wel meten met twee maten.
CDA en Gemeentebelangen zaten daar niet zo mee. Zij vonden dat in dit geval de ondernemer de gevraagde extra ruimte wel moest krijgen. Dat is in strijd met het beleid dat door diezelfde partijen in 2006 in het bestemmingsplan is verankerd. Zolang Putten dat beleid niet aanpast is één boze buurman voldoende om er bij de Raad van State gehakt van te maken. Een bestemmingsplan is tenslotte niet alleen bindend voor de inwoners, maar ook voor de gemeente!
Natuurlijk zijn er soms grensgevallen en situaties waarin niet is voorzien. Dan is maatwerk op zijn plaats. Maar dan altijd met de intentie om zo dicht mogelijk bij het bestaande beleid uit te komen. Dat is echt iets anders dan het opzij schuiven van het bestemmingsplan. Want als willekeur zijn intrede doet dan verwordt ons openbaar bestuur tot een loterij. En dan ben ik nog mild want bij de Lotto-trekking heeft ieder balletje tenminste nog een gelijke kans om getrokken te worden.
Elke week verschijnt er in het Puttens Weekblad een column van iemand uit de gemeenteraad of een raadscommissie. De bijdrage van Wilma gaat over WMO-zorg
Aanstaande woensdag 15 november organiseert Wij Putten een academie over BOMEN. Zo willen we Lees meer…
Wij Putten wil de komende jaren bouwen, bouwen en nog eens bouwen. Maar gaat Putten wel bouwen? En bouwt Putten wel genoeg Lees meer…
Versleten groen is iets nieuws voor mij. Een term waar mijn fantasie mee aan de haal gaat. Ik zie gekromde eiken, stijf van reuma. Hortensia’s met kalende bolletjes, lavendelhagen die verstokken en een tehuis waar uitgerangeerd plantgoed verder mag slijten.
Puttens schijnt gebukt te gaan onder bejaard groen en voor versletenen is in ons land geen plaats. Dat uitgebluste rollatorvolk kost klauwen geld en fraai ziet het er niet meer uit, weg er mee! Er gaan dan ook geluiden dat oud Puttens groen plaats moet maken voor verharding. Dat de samenleving verhard is al erg genoeg, openbare groenstroken hiermee confronteren druist in tegen wat de gemeente uit wil dragen; Namelijk dat de natuur de kleur bepaalt. Soms uitbundig, soms ingetogen en behoudend. Niet doen dus dat dicht plempen met stenen, hoogst verwerpelijk. Het doet groenbeleving struikelen.
Participeren heb ik horen roepen. De goegemeente erbij betrekken en een stukje groen laten aannemen. Nu ben ik persoonlijk een beetje adoptie moe. Ik heb al een plofkip ter adoptie aangenomen, een zwerfhond uit Portugal, een foeilelijk beest, en ook Bokito was een beetje van mij. Dus om groen te adopteren, ik weet niet. Dit betekent immers ook dat je er voor moet zorgen, vertroetelen en met liefde omringen. Ik ben even de wijk in gegaan om de groenstaat van de gemiddelde achtertuin in ogenschouw te nemen. De uitkomst was onthutsend. De mens is aards lui, constateerde ik. Geplaveide, pretentieloze tuinen beheersen het beeld. Navraag bij een tuincentrum bevestigt onze luiheid; Bestrating is hot. Klinkers in ruitvorm, visgraatmotief of elleboogverband die slechts ruimte laten voor een barbecue, kunststof tuinstoelen en een gekunsteld vijvertje met een kaboutertje die staat te hengelen naar niks. Veel groen heb ik niet gespot, of het moeten die plastic kratjes zijn waar 24 flesjes inpassen. Nee, als we het aan de gemiddelde burger over moeten laten lijkt asfalteren van versleten groen de enige optie. De burger moeten we in deze dus maar elimineren, anders komt er niks van terecht.
Uitbaters van groen of daaraan gerelateerde bedrijven kunnen wel een handje helpen. Zij dragen immers een visie uit die gericht is op groei. Een strook openbaar groen aannemen zal hen toch aanspreken. Een bescheiden sponsorcontractje moet echt wel lukken. Als dank mag hun naam op een eiken houten bordje de groenstrook vertegenwoordigen. Een eervolle vermelding in de gemeentegids lijkt ook billijk.
In het onderhoud van de groenstroken kunnen scholen voorzien. Een beetje noeste arbeid doet de kinderen goed en zal obesitas doen krimpen. Ook kan het geen kwaad de banden met de natuur wat aan te halen en ze groenbewuster te kneden. Bij een appel denken ze namelijk eerder aan een IPad van Steve Jobs dan aan een goudrenet van Boer Dirk. Misschien kunnen op scholen kwekerijtjes verrijzen waar kweekgoed gaat gedijen en op termijn de arbeidsmarkt kan bestormen om pensioengerechtigd groen te vervangen
Ik roep ook maar wat, dat moge duidelijk zijn. Maar groei is belangrijk, in de breedste zin van het woord. Bedenk ik plots nog iets. Mocht u in het bezit zijn van stekjes die groei behoeven, dan lijkt het mij zinvol deze aan te bieden aan wethouder Koekkoek. Openbare werken gaat Roelof helemaal voor. Al was hij tijdens de groenreparaties die Wij Putten bij Zorgboerderij Goedland verzorgde onzichtbaar. De aangeboden stekjes kan hij tijdelijk in zijn achtertuin opkuilen tot versleten groen om verjonging vraagt. Uiteraard heb ik enige research gepleegd en over het muurtje van de heer Koekoek gegluurd om de beschikbare ruimte te polsen. Een vervent aanhanger van verstening, zo bleek. Het is dus zaak mankracht te ronselen om de zaak te ontmantelen alvorens over gegaan kan worden tot stekken. Een uitnodiging op Facebook lijkt mij voldoende!
Op voorstel van Wij Putten, SGP en ChristenUnie heeft de gemeenteraad afgelopen donderdag besloten om de eigen bijdrage WMO met ingang van 2018 fors te verlagen.Lees meer…
