‘Hé’, hoor ik u denken, ‘het is toch Waar is Rien?’ Dat klopt, waar ik de camera gebruikte om onderwerpen toe te lichten en uit te leggen, pak ik nu de pen om te reageren op onderwerpen die in beeld springen. Burgerparticipatie is volgens een ingezonden brief van vorige week ‘mislukt’. Ik vraag me dan af, hoezo is de burgerparticipatie mislukt? Over alle belangrijke onderwerpen en de plannen die de gemeente heeft worden informatieavonden gehouden en hebben inwoners de mogelijkheid om inspraak te hebben. En dat gaat niet over een vastgesteld plan, zoals gesuggereerd wordt in de krant, maar over het ontwerpplan. Dit plan biedt ruimte om mee te denken en waar mogelijk worden opmerkingen en aanvullingen in het definitieve plan verwerkt.
Ben je van mening dat de burgerparticipatie in dat eerste traject niet goed gaat? Dan is er de mogelijkheid om bij commissie of gemeenteraad in te spreken. Hoe komt een schrijver van een ingezonden brief dan tot de conclusie dat het participatietraject mislukt is? Kans is groot omdat niet iedereen zijn zin heeft gekregen. Ik weet niet hoe het bij u is, maar ik krijg ook niet altijd mijn zin.
Ik neem als voorbeeld Steenenkamer, waar ik op de drukbezochte informatieavond was. Ook daar was niet iedereen het met elkaar eens, maar er zal uiteindelijk toch een beslissing genomen moeten worden over hoe de plannen uitgevoerd worden. En wel door een gemeenteraad met 19 bevlogen raadsleden, die hun werk als volksvertegenwoordiger combineren met de controlerende taak over de plannen en processen van de gemeente. Een opmerking over koffie drinkende raadsleden die inwoners uitlachen ervaar ik dan ook als zeer ongepast naar diegene die soms tot laat in de avond of begin van de nacht zich inzetten voor Putten.
Maar het helpt ook niet als andere partijen te pas en te onpas roepen dat we meer naar de inwoners moeten luisteren, want hoe verder als de inwoners het onderling al niet eens zijn? Dat horen we dan weer niet van ze. Of om opportunistisch te zijn door olie op het vuur te gooien als mensen het oneens zijn met de gemeente.
Je zou als partij ook gewoon met regelmaat de mensen kunnen opzoeken, gewoon aanbellen en vragen wat ze vinden, maar ja, welke partij doet nu zoiets raars?!
Ik denk dat de oplossing is dat mensen zich zoveel mogelijk laten horen op de momenten dat de mogelijkheid geboden wordt, maar zich tegelijkertijd moeten realiseren dat niet alles past wat men wil. Je kunt wel een verlanglijstje in je schoen stoppen, maar dat betekent niet dat dit verlanglijstje een boodschappenlijstje wordt.
Tot ziens bij, Waar is Rien.
