De familie had, zo aan het begin van het jaar, behoefte aan zilt. We vertrokken dan ook kustwaarts om het zout te proeven. Als jutter been ik over het ebbende water, op zoek naar buit. Een rafelig stukje visnet, een ritsje knijpers en een trapper met linkse draad vertrouwt de zee mij toe. Een mooie plek zo tussen eb en vloed om duurzaam weg te dromen, maar hoe doe je dat eigenlijk, duurzaam zijn?
Wethouder Siksma zat er ook al mee in zijn maag; hij wist het ook allemaal niet meer. Duurzaamheid was gewoon niet zo zijn ding. De brave man deed echt wel zijn best hoor, ik wil hem niet onheus bejegenen, maar goesting is hem niet aan te rekenen.
Van duurzaam word ik altijd een beetje blij, ik begin er van te huppelen en ruik vers gemaaid gras. Nostalgie komt tot leven: ‘Vort Bels’, roep ik en geef een ruk aan de leidsels. Bels spant de bilspieren, trekt de ploeg krakend in beweging en trekt diepzwarte sporen in de akker. Fluitend volg ik de krachtpatser. Bezweet keer ik ‘s avonds huiswaarts en steek mijn kop onder de pomp. Binnen hangt de pot al boven het vuur. De grillige schaduwen op de muur vertellen een verhaal. Het verhaal van eenvoud en onafhankelijkheid. Voldaan sluit ik de piepende deuren van de bedstee. Dat soort nostalgisch werk!
Nu weet ik dat het verleden geen garantie biedt voor de toekomst, maar duurzaamheid kent een historisch fundament waar we wat mee kunnen. Het betekent niets meer dan in je eigen behoefte voorzien, en wel zo dat de volgende generatie hetzelfde kan blijven doen.
Nu kunnen we wel weer met z’n allen apathisch en met afhangende schouders op de overheid gaan zitten wachten, volgzaam volkje als we zijn, maar er bestaat ook zoiets als een eigen verantwoordelijkheid. Niet onder de radar duiken, zelf investeren in leven.
Conformistisch gaan zeveren dat de crisis alles ondermijnt maakt mij kriegel. Het is eigenlijk wel verfrissend, die economische onevenwichtigheid; de deuren open en even goed met de bezem erdoor. Pas op de plaats, verwachtingspatronen herzien, een open blik en maar relativeren.
Wij Putten gaat graag de paden op en de lanen door, erop af noemen ze dat daar. Ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken een eropafje ter tafel te brengen. Ons dorp huisvest namelijk een winkel die duurzaamheid ademt; mag ik u voorstellen aan onze kringloopwinkel. Een uitbater die duurzaamheid verkoopt tegen vrolijke prijzen. Helaas wil menig kaste er niet gezien worden; er kleeft een hardnekkig vooroordeel aan de winkel, maar wat is er nou mooier dan de kringloop. Zelf kom ik er met regelmaat en graagte. Het voelt als een Franse dorpsrommelmarkt op een zomerdag; de zon gefilterd door het bladerdek van stokoude platanen, slenterend langs alle waar.
Eropaf zou ik willen zeggen tegen Wij Putten. Doorbreek het obstinate imago dat de winkel slechts is voor hen die de bedelstaf aanhangen of hier naar neigen. Het is juist een vette winkel: vooruitstrevend, origineel en bovenal duurzaam. Dit moet de fractie van Wij Putten toch bovenmatig aanspreken, het vormt immers één van de speerpunten die zij koesteren.
Uw fractieleider, die graag verduurzaamd, memoreerde dat de houdbaarheid van onze economie reeds verstreken lijkt. Dit zou betekenen dat derving op de loer ligt. Nou geloof ik niet dat Putten al begint te schimmelen, of als onwelriekend kan worden aangemerkt, maar voortvarendheid is absoluut geboden. Dus niet het vingertje wijzen naar vertragende gemeentebesturen, maar zelf de zeis ter hand nemen.
Ik zou u dan ook willen vragen duurzaamheid te betrachten om zo een nieuwe economie te creëren, onbeperkt houdbaar! De kringloop vleien, verwachtingloos en nederig. Het leven nemen zoals het komt, en op tijd de bedstee in!
